Gescheiden leven onder één groot dak

Het eerste jaar na de scheiding deden Eva en Martijn aan 'bird nesting'. Kinderen Olivier (14) en Madelief (17) woonden de helft van de week met hun vader en de andere helft van de week met hun moeder in het huis. De ouders verbleven de andere helft van de week op een logeeradres. Martijn: 'Een tijdelijke situatie, waardoor je je eigenlijk nergens echt thuis voelt. Het maakte ons duidelijk dat wij onze kinderen niet op twee adressen wilden laten wonen. Bovendien wil ik mijn kinderen niet de helft van de week niet zien.'

'Eigenlijk is het apart dat we het gewoon vinden dat kinderen heen en weer pendelen tussen twee huizen', stelt Eva. 'Je leeft uit je tas en wordt daar handig in, maar het werkt vervreemdend. Ook al zette ik bloemen neer in ons huis om het gezellig te maken, de ziel was eruit.'

Tijd en rust

Maar hoe dan wel verder? Daarvoor moesten Martijn en Eva eerst aan de slag met de emoties rondom de scheiding. 'Er was woede, onmacht, verdriet en teleurstelling', somt Martijn op. 'Wanneer je de knoop doorhakt om niet meer samen verder te gaan, wil je het liefst zo snel mogelijk weg uit de situatie. Dat is geen goede uitgangspositie om keuzes voor de langere termijn te maken. Je hebt tijd en rust nodig om je emoties te verwerken en alles op een rij te zetten.' Daarvoor gingen ze in relatietherapie.

Eva: 'Ik wist; zo boos ben ik nú, maar ik blijf niet vijf jaar lang woest. Bovendien wilde ik niet een verbitterde vrouw worden. De therapie was moeilijk, we spraken uit hoe we ons voelden, waarom het niet gelukt was. De uitkomst gaf erkenning, het werkte niet tussen ons en dat was niemands schuld. Ondertussen snakten we allebei naar een eigen plek. Tijdens een wandeling in de natuur kwamen we op het idee om samen een huis te zoeken waar we ieder onze eigen plek zouden hebben.'

Living together apart

'Maar, sloeg dat wel ergens op?', vroeg Martijn zich af. 'Het boek 'Living together apart' deed ons beseffen dat het mogelijk was. Samen met een fijne makelaar die onze vraag goed begreep, begon de zoektocht naar een bijzondere woning. Uiteindelijk vonden we een plek die paste, na een verbouwing; een huis met een flinke uitbouw van twee verdiepingen waar eerder een tandheelkundige praktijk in gevestigd was.

De kinderen hebben hun kamers in het centrale deel, Eva en ik hebben ieder ons eigen huis dat via het deel van de kinderen aan elkaar verbonden is. De helft van de tijd ben ik verantwoordelijk voor hen, de andere helft is zij dat. De kinderen kunnen overal komen, net als onze hond en kat.' 'Deze woonoplossing is betaalbaarder dan twee aparte huizen met ieder drie slaapkamers', vult Eva aan. 'Het bijzondere is dat we een huis hebben gevonden dat past bij onze wensen, in het dorp waar we al woonden. Onze kinderen hielden dus hun school en vriendjes en vriendinnen.' 

Afspraken maken

Hoe krijg je dit voor elkaar vanuit een scheiding? Eva: 'We hadden een gezamenlijk doel; we wilden het allebei graag voor de kinderen.' Martijn: 'Het begon met het maken van goede afspraken. Ten eerste financieel; hoe verdelen we de lasten eerlijk? Wat hebben we überhaupt nodig aan financiën? Wie is verantwoordelijk voor welk onderhoud? En we hebben een ouderschapsplan ingevuld.'

De twee maakten ook afspraken over hoe ze het huis wilden delen, hoe ga je met elkaar om? Martijn: 'Met respect, we kloppen altijd of sturen een appje om iets te vragen. Die afspraken staan en daar discussiëren we niet meer over.'

Geleidelijk proces

'Van tevoren vond ik het spannend; gaat dit wel werken?', zegt Eva. 'Zitten we niet teveel op elkaars lip? Krijg ik spijt? Want dat wat stuk is, blijft, net als de teleurstelling van het mislukte huwelijk. Na het eerste jaar groeide het vertrouwen dat we een goede keuze hebben gemaakt. Het voelt minder kwetsbaar.'

Martijn: 'Door onze woonconstructie is er geen harde knip geweest in onze relatie, maar zijn we geleidelijk veranderd van man en vrouw tot goede buren. Dat proces was soms een emotionele puzzel. Tegelijkertijd kun je zaken loslaten; je hoeft je niet meer druk te maken over hoe een ander iets doet want je hebt ieder je eigen leven. Een scheiding brengt óók opluchting en ruimte. We hebben geen diep emotionele band meer en hoeven geen ruzie meer te maken.'

Kinderen moesten wennen

'Voor de kinderen was het wennen', stelt Martijn. 'Ze kennen natuurlijk andere kinderen met gescheiden ouders en die wonen niet meer samen in één groot huis. Hoe leg je het uit? Het is wat vaag, zeker in het begin. We hebben ze over onze plannen verteld en daar waren ze voorzichtig enthousiast over. Maar het bleef abstract totdat ze het huis konden bezichtigen.

Toen ik ze na de verhuizing hun vriendjes en vriendinnetjes zag rondleiden door het huis; 'kijk, hier woont mijn vader, daar mijn moeder en dit is mijn kamer', was dat een opluchting. Het maakte me trots.' 'Olivier vindt het fijn dat hij makkelijk heen en weer kan tussen zijn ouders', vult Eva aan. 'Madelief heeft wat meer moeite met veranderingen en vond de verhuizing heel spannend. Want hoe kan het dat wij als ouders nog zo gewoon met elkaar omgaan en toch uit elkaar zijn? Hoewel ze de situatie nu beter vindt dan hoe het was, blijft het soms moeilijk voor haar.'

Goud waard

Martijn en Eva evalueren elk half jaar hoe het gaat. Martijn: 'Tot nu toe vinden we allebei dat het goed werkt. Sterker nog, wat mij betreft blijven we het zo doen tot aan mijn pensioen. Dan blijven de kinderen een bekend thuis hebben om naar terug te keren, ook als ze zijn uitgevlogen.' Eva knikt. 'Deze stabiliteit en rust is goud waard.' Maar wat als een van hen een nieuwe relatie krijgt? 'Dan zou de dynamiek veranderen, maar qua huis zou het kunnen. Al heb ik er totaal geen behoefte aan op dit moment.' Martijn: 'Het is nu niet aan de orde. Mijn idee is dat een nieuwe vrouw mijn situatie dient te accepteren als ze met me verder wil. Ik hoop dat ik daaraan vasthoud als ik volop verliefd ben.'

Om privacy-redenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd.