Inge: 'Waarom heeft nooit iemand de deur bij ons ingetrapt?'

Een nieuwe vriend

Toen Inge 3 jaar oud was, scheidde haar moeder van haar biologische vader. 'Na jaren van partnermishandeling verzamelde mijn moeder al haar moed om bij hem weg te gaan en vertrokken we samen met mijn twee zusjes naar een Blijf-van-mijn-lijfhuis.' Een paar jaar later kreeg het gezin een huis aangeboden in het dorp Giesbeek. 'Daar ontmoette mijn moeder haar nieuwe vriend. Was dat maar nooit gebeurd.'

Steeds agressiever

Inge was 6 jaar toen haar stiefvader in haar leven kwam. 'Ook hij bleek er talent voor te hebben om niet zo vriendelijk met anderen om te gaan', vertelt Inge. Niet veel later werd haar moeder ernstig ziek: borstkanker. Dit nieuws bracht een flinke schrik bij het hele gezin. 'Hierdoor begon mijn stiefvader veel te drinken en werd hij steeds agressiever. Hij heeft aan alle kanten misbruik van mij gemaakt. Seksueel, lichamelijk en geestelijk.'

Niet lastigvallen

De moeder van Inge werd uiteindelijk zo ziek dat zij niet voor haar kinderen kon opkomen. 'Ze was zich bewust van het lichamelijke en geestelijke geweld. Dit moest ze namelijk zelf ook doorstaan. Maar dat het verder ging en dat hij ons ook seksueel misbruikte, dat wist ze niet. Ze lag veel in bed, of was in het ziekenhuis. Mijn moeder heeft mij wel eens gevraagd of hij seksueel misbruik van mij heeft gemaakt. Ik besloot haar hier niet lastig mee te vallen terwijl ze op haar sterfbed lag.'

Er werd niet over gepraat

Als kind had Inge de ernst van de situatie niet door. 'Niemand in huis praatte erover, mijn moeder niet, mijn zussen niet en ik ook niet. Je leeft wel in angst maar je hebt geen idee dat jouw leven niet normaal is.' Ze stond er nooit bij stil dat vriendinnetjes misschien een heel ander leven leidden. 'Ik mocht nooit vriendinnen uitnodigen thuis en ik ging zelf ook weinig naar vriendinnen. Het had mij erg geholpen als mensen die in die tijd een vermoeden hadden, zich hadden uitgesproken.'

Niemand deed iets

Dat niemand iets heeft gedaan voor de drie zussen, daar verbaast Inge zich over. 'Niet ieder kind vertoont probleemgedrag. Ik was bijvoorbeeld een stil, bang en verlegen meisje. De dromer. Het lieve kind. Wel had ik veel blauwe plekken. Maar er is nooit een leraar naar mij toegekomen om met mij te praten.' Buren moeten volgens Inge veel lawaai hebben gehoord. 'Ze moeten mijn moeder naar beneden hebben horen vallen en het geschreeuw in huis hebben gehoord, dat kan niet anders. Ik wil mensen oproepen om te luisteren naar je onderbuikgevoel. Doe altijd een melding, desnoods anoniem. Beter een melding doen terwijl het niet nodig is, dan niks doen terwijl het wel nodig is.'

Zingen en muziek

Vanuit instanties en haar omgeving heeft Inge vrijwel geen steun ervaren. Het enige dat haar door de moeilijke tijd heen hielp was muziek. 'Ik had onwijs veel steun aan de band BZN. Sprokkelde geld bij elkaar om cd's en concertkaartjes te kopen. Mijn moeder legde alles aan de kant om met mij naar een concert te gaan. Ik draaide de cd's plat. Deed de deur van mijn slaapkamer op slot en droomde van een ander leven. In mijn kamer liet ik me gaan in fantasieën over de band, dat ik mee mocht zingen tijdens een concert. Zingen en muziek heeft mijn leven gered.'

Sluit niet je ogen

Inmiddels heeft Inge een boek uitgebracht over haar verhaal. 'Tijdens de boekpresentatie vertelden mensen mij dat ze hadden geholpen als ze het geweten hadden.' Inge nodigde ook haar oud-leraren uit. 'Niemand is gekomen, ze durfden het gesprek met mij niet aan te gaan. Dat we hier als volwassenen ook niet over durven te praten, dat vind ik heel eng. Laten we alsjeblieft onze ogen niet sluiten voor iets dat in deze tijd nog steeds veel te vaak gebeurt.'